Sevgi Dolu

Daldım, gidiyorum uzaklara,
Herkesin olduğu fakat kimsenin olmadığı uzaklara…
Bakıyorum etrafıma usulca
Solum git diyor,
Sağım kal..
Oysa bilmiyorlar her gittiğim yerde kaldığımı,
Her gittiğim yerde kendi kendime boğuştuğumu…
Her şeyi kolay zanneden bazı insanlar,
‘Unut’, ‘boş ver’, diyor,
Gittikleri her yerde kırık bir kalp bıraktıklarından.
Korkmuyorlar.
Korkmuyorlar başkasını acıtmaktan,
Başkasını hayata küstürmekten.
Anlamlandıramıyorum böyle şeyleri,
Böyle sevmeleri...
Oysa Tolstoy, ne güzel özetlemişti durumu;

“İnsanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, 

kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, 

oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş.”

Meğer sadece bazıları için böyleymiş hayat...

Bazıları içinse hâlâ çıkar, hâlâ kaygı…
Elbet kendini de düşünmeli,
Ama kendini bu kadar sevmemeli insan.
Çünkü kendini sevdikçe artar zaten,
Korkular, kaygılar, çıkarlar…
Her gittiğin yerde kırık bir kalp bırakırsın,
Sen bırakıp gidersin de
Kalan gidemez bir türlü.
Yollar kapanır, çıkış bulamaz.
İşte ben de böyle kapalı yollarda gidip kalıyorum,
Kendi kendime çıkış arıyorum.
Kapı çok da çıkış yok gibi…
İşte bu yüzden en çok kendinizi değil,
En çok size değer vereni sevin.
Sevin ki karşınızdaki,
Kapısı bol ama çıkışı olmayan yerde
Gidip de kalmasın.
Sevin ki hayat sizin içinde
Sadece sevmekten
Sadece sevilmekten yana olsun.
Kısacası hayat sadece sevgiden ibaret olsun…

Sevgi Dolu Güneşli Gecelere ^_^